Ο Βαλεντίνος Σεμερτζίδης του Λαζάρου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1911 στο Κρασνοντάρ του Καυκάσου από πατέρα Έλληνοπόντιο και μητέρα Ρωσίδα–Καυκασιανή και πέθανε στην Αθήνα το 1983.
Το 1923 η οικογένεια Σεμερτζίδη έρχεται στη Ελλάδα και μένει στην Κοκκινιά μέχρι την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940, οπότε ανεβαίνει στην Αθήνα.
Ο Βάλιας μπαίνει στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1928 και στο Εργαστήριο Παρθένη το 1932, όπου θα τον βρούμε και το 1935 -36.
Μέχρι το 1937 ασχολείται με βιοποριστικά επαγγέλματα. Για μεγάλο διάστημα διδάσκει χορό στη Σχολή χορού που διατηρεί ο πατέρας του. Αργότερα καταπιάνεται με φωτογραφικές μεγεθύνσεις, σπανιότερα με διαφημίσεις, κινηματογραφικές αφίσες, εικονογραφήσεις περιοδικών κ.ά.
Στο μεταξύ έχει κιόλας εμφανισθεί σαν ζωγράφος το 1927 σε μια ομαδική έκθεση ερασιτεχνών στην Καλλιθέα.
Το 1935 πρωτοεμφανίζεται επαγγελματικά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά γίνεται μέλος της ομάδας «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», με την οποία εκθέτει το 1937.
Το 1937 γίνεται δεκτός στο «Salon d' Automne» στο Παρίσι με το έργο «Βράχος στο Αιγάλεω», που τώρα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη. Το έργο αυτό γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και τέσσερα μεγάλα γαλλικά περιοδικά Τέχνης προβάλλουν το Σεμερτζίδη με ενθουσιασμό.
Στο διάστημα 1937 - 40 παίρνει μέρος σε διάφορες εικαστικές εκδηλώσεις, όπως στην Πανελλήνιο Αθηνών (1938 και 1940) και στις εκθέσεις της ομάδας Πειραιωτών Καλλιτεχνών στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (1937 και 1938).
Στη διάρκεια του πολέμου υπηρετεί στο Αντιαεροπορικό Πυροβολικό του Ναυστάθμου.
Από την πρώτη μέρα της Εθνικής Αντίστασης ο Σεμερτζίδης βρίσκεται στις γραμμές της. Ζωγραφίζει μια σειρά συνθέσεων με θέματα τη πείνα και τον αγώνα του Λαού της Αθήνας.
Στις αρχές του 1944 ανεβαίνει στη Βίνιανη Ευρυτανίας και αργότερα στ’ Άγραφα. Μέχρι το τέλος του Πολέμου μελετάει, ζωγραφίζοντας, τη σκληρή ζωή των ανθρώπων του Βουνού και τον αγώνα των ανταρτών. Το πολύτιμο αυτό υλικό θα αξιοποιηθεί αργότερα από το ζωγράφο. Συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων θα γεμίσουν το εργαστήρι του.
Την ίδια εποχή, αμέσως, δηλαδή, μετά τον πόλεμο, αρχίζει να χαράζει σε ξύλο και λινόλεουμ. Φτιάχνει χαρακτικές μονοτυπίες και τελικά δημιουργεί δική του τεχνική, οξειδώνοντας τσίγκο και χαλκό.
Στην Έκθεση Ελληνικής Τέχνης, που οργανώνεται το 1946 στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, εκθέτει μαζί με τους Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Κόντογλου, Διαμαντόπουλο και Bακαλό, το ίδιο και στο Eλληνικό Σπίτι του Λονδίνου.
Το 1947 παίρνει μέρος στη Διεθνή Έκθεση Καΐρου, όπως και στις εκθέσεις ελληνικής Τέχνης, που γίνονται στη Σουηδία, Νορβηγία και Δανία.
Το 1950 εκθέτει στο Ζάππειο με την ομάδα «Στάθμη».
Τo 1957 οργανώνει την πρώτη ατομική του Έκθεση στην Ελλάδα στη μεγάλη αίθουσα του Παρνασσού με 70 έργα του. Η έκθεση αυτή θεωρήθηκε καλλιτεχνικό γεγονός. Τον ίδιο χρόνο μαζί με τους Κορογιαννάκη και Κεντάκα αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στη Διεθνή Έκθεση της Γενεύης «Εργασία και Τέχνη», στο Μουσείο «Ιστορία και Τέχνη». Ταυτόχρονα, παίρνει μέρος στην Πανελλήνιο με ένα μεγάλο πορτρέτο Αγραφιώτισσας. Ακολουθεί έκθεση στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας και συμμετοχή στη Διεθνή Έκθεση Χαρακτικής της Λειψίας, ύστερα από προσωπική πρόσκληση.
Το 1963 συμμετέχει μαζί με 40 συναδέλφους του στην έκθεση «Ελληνική Τέχνη στη Μόσχα».
Η εμφάνισή του αυτή ανοίγει το δρόμο για μια προσωπική πρόσκληση, το 1966, να εκθέσει ατομικά στη Μόσχα και στο Ερμιτάζ του Λένινγκραντ. Οι εκθέσεις αυτές, προγραμματισμένες για τον Απρίλη του 1967, πραγματοποιούνται τελικά χωρίς την παρουσία του καλλιτέχνη, που εμποδίζεται από τη δικτατορία να ταξιδέψει στη Ρωσία. Τα έργα ευτυχώς είχαν σταλεί.
Στη Σοβιετική Ένωση οργανώθηκαν συνολικά 25 ατομικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις, από το Νοβοσιμπίρσκ μέχρι την Οδησσό. Οι Εκθέσεις αυτές προβάλλονται πολύ από τα μέσα ενημέρωσης και τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.
Το 1964 φτάνει με την οικογένειά του για πρώτη φορά στη Ρόδο, στην οποία θα ολοκληρώσει παλιότερες συνθέσεις του και θ’ αρχίσει μια νέα καλλιτεχνική παραγωγή, που θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Ρόδος γίνεται χώρος μελέτης και πολλών πραγματώσεών του στη ζωγραφική με μια καινούργια τεχνική που επεξεργάστηκε αυτή την περίοδο (εγχάρακτη ζωγραφική).
Το 1968 και 1969 συμμετέχει, ύστερα από πρόσκληση της Ένωσης Καλλιτεχνών Ν. Γαλλίας, στην έκθεση «Ευρωπαϊκή Τέχνη στη Ν. Yόρκη» με τρία έργα του κάθε φορά. Το 1973 καλείται στο Λιβόρνο από το Δήμαρχο της πόλης και εκθέτει στο «Σπίτι Πολιτισμού» 70 έργα του. Το 1974 με πρόσκληση του Δημάρχου Φερράρα εκθέτει στο "Palazzo dei Diamanti".
Μετά την ανατροπή της δικτατορίας ο Σεμερτζίδης καλείται από την Εθνική Πινακοθήκη να προετοιμάσει αναδρομική έκθεση των έργων του, που προγραμματίστηκε για το Μάρτη του 1977. Έτσι, ύστερα από εικοσάχρονη απουσία οποιασδήποτε παρουσίας του στην Ελλάδα, εκτός από δύο σε Πανελληνίους, θα εκτεθεί το έργο του στην Πινακοθήκη.
Το 1961 τυπώνεται από τον οργανισμό του Εθνικού Λαχείου ημερολόγιο με 12 χαρακτικά του έργα. Η εκτύπωση γίνεται απ’ ευθείας από τους τσίγκους που χάραξε ο Σεμερτζίδης.
Το 1962 η ΒΙΑΜΑΞ και «οι Μύλοι του Αγίου Γεωργίου» τυπώνουν ημερολόγια με χαρακτικά του Σεμερτζίδη. Κι αυτά τυπώνονται απ’ ευθείας από τις πλάκες που χάραξε ο ίδιος.
Το 1962 κυκλοφορεί λεύκωμα για τη Σκύρο με 8 χαρακτικά και στις αρχές του 1967 λεύκωμα για τη Ρόδο κι αυτό με 8 χαρακτικά.
Από το 1963 έως το 1982 έζησε στη Ρόδο όπου μεταξύ άλλων έκανε τοιχογραφίες για τα ξενοδοχεία Σπάρταλης, Ποσειδών και Αμαρυλλίς. Διακοσμεί το συνεδριακό κέντρο στο Ροδίνι. Φιλοτεχνεί μια σειρά από προσωπογραφίες των δημάρχων της Ρόδου.
Το 1978 παθαίνει εγκεφαλική συμφόρηση και παράλυση της δεξιάς πλευράς. Την τελευταία αυτή περίοδο (1978-1983), καταφέρνει να ζωγραφίσει με το αριστερό χέρι μικρές κατά κανόνα συνθέσεις, σ’ ένα κάπως πιο εξπρεσιονιστικό πνεύμα, όπως φαίνεται από τη χρήση της φόρμας και του χρώματος.
Έργα τού Σεμερτζίδη βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές και κρατικές συλλογές και ιδρύματα, όπως:
Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών, Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου (Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου), Ιωαννίνων και Θεσσαλονίκης. Υπουργείο Παιδείας, Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών και Πειραιώς, Αγροτική Τράπεζα, Εθνική Τράπεζα, Τράπεζα Ελλάδος, ξένες Συλλογές.
Πινακοθήκη Λιβόρνο, Πινακοθήκη Φερράρας.
Στη Ρωσία έργα του αγοράσθηκαν για το «Ερμιτάζ» -Λένινγκραντ, Μουσείο Πούσκιν Μόσχας, Πινακοθήκη της Τασκένδης και για άλλα Μουσεία της Ρωσίας.
Έργα του υπάρχουν ακόμα στην Κίνα, Αγγλία, Αμερική, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ελβετία και αλλού.
Μεγάλος αριθμός έργων βρίσκεται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου